poniedziałek, 27 października 2014

Łętownia - kościół śś. Szymona i Judy

Obecny kościół w Łętowni ( powiat suski, gmina Jordanów) jest trzecią z kolei świątynią wzniesiona na tym miejscu. Pierwszy kościół pochodził z XV wieku a  drugi z XVI stulecia. Ta druga świątynia istnieje. Została przeniesiona w XVIII wieku do niedalekiego Krzeczowa.

Istniejący kościół w Łętowni wzniesiono w latach 1760-1765. Ufundowała go ówczesna właścicielka miejscowości Barbara Lisiecka.

Jest to drewniana świątynia barokowa, orientowana, o konstrukcji zrębowej. Posiada wieloboczne prezbiterium z zakrystią od północy, szerszą nawę główną z dwiema kaplicami oraz wieżę wzniesioną na słup. Dach został pokryty gontem. Wieża została otoczona sobotami i nakryta baniastym hełmem i latarnią. Wyposażenie wnętrza jest głównie rokokowe w tym polichromia z XVIII wieku oraz ambona i ołtarze oraz wisząca chrzcielnica. Na uwagę zasługują także barokowe konfesjonały (w tym jeden z malowanym obrazem) oraz dwie ławki kolatorskie z herbami.

Zachowały się także dwie kamienne kropielnice w tym jedna z ciekawą dekoracją.

Świątynia w Łętowni miała stanowić wotum za grzechy męża fundatorki, Jana Lisieckiego. Prowadził on bardzo hulaszcze życie i utrzymywał kontakty z okolicznymi bandami zbójeckimi.

widok ogólny

prezbiterium

Grupa Ukrzyżowania

widok na prezbiterium i kaplicę południową

kaplica południowa

widok na fasadę

widok na wieżę

wieża

zwieńczenie wieży

soboty

widok na elewację północną

fragment elewacji północnej

okno

drzwi z okuciami

wnętrze

ołtarz główny

ołtarz boczny

ołtarz w kaplicy

belka tęczowa

ambona

rokokowa chrzcielnica wisząca

chór i organy

fragment polichromii kwiatowej

konfesjonał

zwieńczenie konfesjonału z obrazem

ława kolatorska

herby na ławie kolatorskiej

epitafia

mur i bramka boczna

brama ogrodzenia

kropielnica

kropielnica z ornamentem

kaplica grobowa

nagrobek

środa, 22 października 2014

Orawka-farbiarnia

W miejscowości Orawka ( powiat nowotarski, gmina Jabłonka), obok zabytkowego drewnianego kościoła, stoi murowany budynek dawnej farbiarni.

Na Orawie od wieków, ze względu na ubogą ziemię, bardzo popularna była uprawa lnu.
Od XVIII wieku ludność, na masową skalę, zaczęła zajmować się płóciennictwem, czyli  przędzeniem i tkaniem lnianych płócien. Płótna te najczęściej przeznaczone były do sprzedaży handlarzom. Ci dostarczali gotowy towar do farbiarni, gdzie pokrywano je kolorowymi ornamentami.
Tak przygotowane płótno było obiektem handlu na targach węgierskich a także poza granicami państwa austriackiego. Handel płótnem wzbogacał niektórych handlarzy a ci zaczynali inwestować. Budowali murowane domy, magazyny i farbiarnie.

Taka właśnie farbiarnia powstała w XVIII wieku w Orawce.

Jest to murowany budynek nakryty dwuspadowym dachem łamanym (mansardowym) pokrytym gontem. Budynek jest parterowy z półpiętrem w dachu, podpiwniczony.
W ścianie szczytowej umieszczony jest zegar słoneczny.

Pierwotnie budynek nie pełnił funkcji farbiarni. Służył jako skład soli i komora celna na węgierskim szlaku handlowym. Następnie zaczęto farbować w nim płótno.

Na początku XIX wieku farbiarnię kupił Jan Harbich. Po nim przejął ją jego siostrzeniec Jan Klein, który rozwinął przedsiębiorstwo tak, że z powodzeniem opierało się konkurencji. Farbiarnia w Orawce stosowała przy produkcji technikę „ klocków”, czyli nanoszenia na odpowiednio przygotowane płótno, kolorowych, prostych ornamentów za pomocą zanurzonych w farbie, drewnianych klocków.

Pod koniec XIX wieku farbiarstwo i płóciennictwo upada, gdy w cesarstwie zaczyna obowiązywać zarządzenie pozwalające prowadzić tego typu działalność tylko kupcom i wytwórcom koncesjonowanym. Na dodatek płótno zaczęło być wypierane przez tańsze tkaniny wykonywane przemysłowo.

Wobec powyższego Rodzina Klein zamknęła farbiarnię w Orawce a budynek zakupił zięć Kleina, Jan Cegielny, z przeznaczeniem na stolarnię.

Stolarnia działała tu do 1993 roku. Budynek nadal jest własnością prywatną, ale nie jest zamieszkany i wymaga remontu.

elewacja frontowa
elewacja boczna
zdjęcie archiwalne - Fotopolska
elewacja boczna i schody
zegar słoneczny
drewniana weranda
elewacja tylna
drewniana przybudówka
drzwi na werandę
okno
klamka do głównych drzwi wejściowych

piątek, 17 października 2014

Zator- kościół Św. Wojciecha i Jerzego

Pierwszy kościół w Zatorze (powiat oświęcimski, gmina Zator) powstał w XIII wieku jako fundacja Benedyktynek ze Staniątek. Istniejący obecnie kościół powstał około 1393 roku, podczas drugiej lokacji miasta.

Kościół ten nie został ukończony i przykryto go prowizorycznym, drewnianym stropem.
Taki stan rzeczy trwał do 1766 roku, gdy strop ten się zawalił. Wtedy to powstało drewniane sklepienie pozorowane i barokowe arkady między nawami.

W pierwszej połowie XIX wieku architekt Franciszek Maria Lanci przebudował świątynie w stylu neogotyckim. Nadbudowano wtedy wieżę, wzniesiono schodkowy szczyt oraz kruchtę zachodnią.

W latach 1960-1973 przeprowadzono gruntowna restaurację świątyni. Zlikwidowano wówczas barokowe arkady międzynawowe i neogotycką kruchtę zachodnią.

Obecnie nawę przykrywa sklepienie żelbetowe a prezbiterium sklepienie krzyżowo-żebrowe.
W końcu XX wielu zamontowano nowe witraże.

Zasadnicza bryła kościoła ma charakter gotycki i została wniesiona na planie nieregularnym. Posiada mury z cegieł oraz podmurówkę z kamienia i szkarpy. Wieża kościoła umieszczona jest niesymetrycznie względem fasady. Korpus kościoła jest trzynawowy, halowy. Przy nawie znajdują się dwie kruchty.

W murach zakrystii zachowała się najstarsza, romańska część kościoła.

Na elewacji kościoła zachowało się wiele gotyckich detali. Między innymi gotycki maswerk z 1400 roku, w dolnej kondygnacji wieży. Został tam przeniesiony, prawdopodobnie, z prezbiterium kościoła. Także niektóre portale, oraz okno fasady są gotyckie. Gotyckie jest także sklepienie prezbiterium oraz dolne partie kościoła.

We wnętrzu świątyni znajduje się kilka cennych elementów wyposażenia. Między innymi brązowa chrzcielnica z XV wieku. Zwraca również uwagę renesansowy ołtarz z 1521 roku, pochodzący z katedry na Wawelu. Został tutaj sprowadzony przez właścicielkę Zatora, Annę z Tyszkiewiczów Wąsowiczową, której zwłoki pochowane zostały w krypcie kościoła.

W krypcie znaleźli pochówek także inni właściciele Zatora. Są to generał Stanisław Wąsowicz- adiutant Napoleona I i mąż wspomnianej Anny oraz Maurycy i Ludwika Potoccy.

Obok kościoła zachował się jeszcze jeden pomnik nagrobny. Ma on formę antycznego sarkofagu. Jest to domniemane miejsce pochówku księżnej Apolonii Poniatowskiej, żony bratanka ostatniego króla Polski. Obecnie sarkofag jest w dużej mierze rekonstrukcją.

widok ogólny

kościół panorama- zdjęcie archiwalne 

panorama
prezbiterium

widok na fasadę - zdjęcie Fotopolska

widok na fasadę
fasada i wieża
szczyt fasady
przypory
zakrystia
neogotycka kruchta
portal główny
gotycki portal boczny
zwieńczenie portalu
portal z herbem
herb
dekoracja z cegły
maswerk
data renowacji
wnętrze
wnętrze prezbiterium
sklepienie prezbiterium

portal do zakrystii

fragmenty polichromii

brązowa chrzcielnica z XV wieku

epitafia
tablica epitafijna na elewacji bocznej
grobowiec Apolonii Poniatowskiej
napis na grobowcu