środa, 27 czerwca 2018

Miechów - kolegiata Grobu Bożego i zespół klasztorny

Zakon bożogrobców został sprowadzony do  Miechowa ( powiat miechowski, gmina Miechów) w XII wieku przez rycerza Jaksę z Miechowa herbu Gryf. Rycerz ten zbudował dla sprowadzonych przez siebie zakonników tymczasowy klasztor oraz kościół.

W 1233 roku rozpoczęto budowę bardziej okazałej murowanej świątyni w stylu romańskim. Z tego czasu zachowały się fragmenty ciosów w fasadzie zachodniej oraz rozeta ( widoczna z pomieszczenia klasztoru). Konieczność budowy nowego kościoła spowodowana była wzrostem znaczenia miechowskiej świątyni, która, po zdobyciu Jerozolimy,  stała się celem pielgrzymek z całej Europy.

Kolejna budowla, już gotycka, została wzniesiona w latach 1394-1410, po pożarze miasta w 1379 roku,  i miała postać trójnawowej bazyliki. Obecna forma świątyni pochodzi z XVIII wieku, gdy po kolejnym pożarze dokonano jej przebudowy w stylu barokowym. Mimo przebudowy zachowało się wiele fragmentów gotyckich.

W efekcie dzisiaj  świątynia ma postać  trójnawowej bazyliki  z prezbiterium zamkniętym wielobocznie z przylegającymi po obu jego stronach, przy przedłużeniu naw, kaplicami oraz dodatkowymi piętrowymi przybudówkami mieszczącymi m.in. z zakrystię. Od zachodu nad świątynią góruje wieża zwieńczona ogromna kulą z krzyżem bożogrobców i współczesną figurą Chrystusa. Do nadbudowy gotyckiej wieży użyto ciosów pochodzących ze świątyni romańskiej.

Wystój kościoła jest barokowo-rokokowy z ołtarzem głównym o cechach barokowo-klasycystycznych.

Do kościoła przylegają zabudowania klasztorne pochodzące z okresu przebudowy w I połowie XVI wieku w stylu gotycko-renesansowym. Budynek klasztoru składa się z czterech skrzydeł otaczających wewnętrzny dziedziniec-wirydarz z krużgankami. Do wschodniego skrzydła dobudowana jest kwadratowa kaplica Grobu Pańskiego, nakrytą kopułą. We wnętrzu kaplicy mieści się najstarsza w Polsce ( 1530 rok) kopia Grobu Bożego z Jerozolimy. Składa się z kamiennej, renesansowej podstawy oraz drewnianego, barokowego zwieńczenia.


widok ogólny
panorama - zdjęcie archiwalne
panorama
panorama - zdjęcie archiwalne
grafika
prezbiterium
wieża
kruchta
zwieńczenie wieży
zwieńczenie kruchty
posągi przy kruchcie
zegar słoneczny
wnętrze kościoła
ołtarz boczny
stalle
ambona
portal do zakrystii
portal główny

pozorne balkony prezbiterium


organy i chór
sklepienie jednej z kaplic
renesansowy portal do krużganków klasztoru

budynek klasztoru
zabudowa klasztorna - zdjęcie archiwalne
dziedziniec zewnętrzny
dom generałów zakonu
widok na budynki klasztoru
krużganki
detal renesansowy
kaplica Grobu Bożego
barokowe drewniane zwieńczenie Grobu Bożego
kolumna na dziedzińcu kościoła
brama wjazdowa na dziedziniec zewnętrzny klasztoru


piątek, 22 czerwca 2018

Dębno - zamek

Ciekawym zabytkiem  średniowiecznej prywatnej siedziby rezydencjonalnej w Polsce a jedynym zachowanym w Małopolsce jest zamek w Dębnie ( powiat brzeski, gmina Dębno).

Rezydencja została ufundowana w latach 1470-1480 przez Jakuba Dębińskiego, kasztelana krakowskiego. Była to pierwsza budowla murowana w tym miejscu. Wcześniej istniała tutaj warownia drewniano-ziemna.

Nowa siedziba kasztelana miała niewiele cech obronnych chociaż usytuowano ją jeszcze, starym zwyczajem, na niewielkim wzniesieniu. Jednak w czasie budowy położono nacisk, przede wszystkim, na walory mieszkalne i reprezentacyjne.

W efekcie powstał bardzo elegancki i malowniczy zameczek rycerski zbudowany z cegły, na kamiennym fundamencie, na planie czworoboku z dziedzińcem wewnętrznym ze studnią. Każde skrzydło budowli, nakryte czterospadowym dachem, posiada dwie kondygnacje. Druga kondygnacja przeznaczona była na mieszkanie właścicieli oraz pełniła funkcje reprezentacyjne. Skrzydło zachodnie flankują dwie baszty o charakterze raczej dekoracyjnym. W skrzydle wschodnim  umieszczono przy dużych oknach dwa wykusze z siedziskami. Zamek pierwotnie posiadał także kaplicę, która się nie zachowała.

Budowla odznacza się bogatą dekoracją kamieniarską. Do naszych czasów zachowały się oryginalne detale ozdobne okien, dekoracja z cegły zendrówki murów ścian, kartusze herbowe oraz resztki dekoracji sgraffitowej. Także wnętrza cechuje występowanie bogatego detalu kamieniarskiego. Szczególnie piękna jest dekoracja maswerkowa wykuszy komnat na pierwszym piętrze, we wschodniej części zamku.

W XVI wieku dokonano modernizacji rezydencji. Z tego okresu pochodzi kilka portali. Za czasów rodziny Tarłów ( XVIII wiek) ufundowano barokowy portal prowadzący na dziedziniec oraz zmodernizowano fragment skrzydła północnego.

Mimo,że na przestrzeni wieków rezydencja często zmieniała właścicieli to jej pierwotny wygląd nie został zasadniczo zmieniony i zachował się do naszych czasów.

Ostatnimi właścicielami zamku, do wybuchu II wojny światowej, była rodzina Jastrzębskich. Po wojnie, od roku 1978, istnieje tutaj muzeum wnętrz, filia Muzeum Okręgowego w Tarnowie.

widok ogólny
zdjęcie archiwalne widok XIX wiek - Fotopolska
widok archiwalny - zbiory NAC
widok archiwalny - Katalog Zabytków Sztuki w Polsce t.1
skrzydło zachodnie z basztami
jeden z wykuszy
wykusz
wykusz z herbami
dziedziniec wewnętrzny
studnia
dobudówka
miejsce po dawnej kaplicy
Wielka Sala
wnętrze wykusza
arkada wykusza
herb
portal wewnętrzny
polichromia
salonik
arras i organy
detale attyki
pozostałości fortepianu
okna i sgraffiti
okno renesansowe
portal barokowy
zwieńczenie portalu
portal gotycki uskokowy
kominy