czwartek, 28 kwietnia 2016

Nowy Wiśnicz - kościół Wniebowzięcia NMP

Kościół parafialny w Nowym Wiśniczu ( powiat bocheński, gmina Nowy Wiśnicz) ufundował założyciel miasta Stanisław Lubomirski. Wzniesiono go w latach 1619-1620 według projektu Macieja Trapoli, nadwornego architekta Lubomirskich.

Jest to świątynia murowana, orientowana, w stylu wczesnego baroku. Posiada jedną nawę oraz prezbiterium z obejściem, zakończone półkoliście. W obejściu znajduje się zakrystia, przedsionek i kaplica służąca wcześniej jako skarbczyk. Ściany nawy opinają szkarpy, przy prezbiterium  w formie wolut.

Fasada główna jest dwukondygnacyjna i podzielona poziomo gzymsem a pionowo pilastrami. Podział fasady wzbogacają nisze z posągami św. Piotra i Pawła oraz uszate okna. Szczyt fasady stanowią dwie wieżyczki nakryte baniastymi hełmami. Z czasów budowy kościoła pochodzą także portale w ozdobnych obramieniach, w tym portal główny z herbem Lubomirskich.

Od północy do nawy przylega późniejsza przybudówka z połowy XVIII wieku.

Wnętrze kościoła, z nawą nakrytą sklepieniem kolebkowym posiada wystrój głównie z drugiej połowy XVII wieku.

Obok kościoła, przy plebani, stoi trójkondygnacyjna dzwonnica z 1620 roku nakryta dachem namiotowym.

Plac kościelny otacza mur z dwiema bramkami.

widok ogólny
panorama
widok na fasadę
fasada
dekoracja fasady
portal główny
elewacja południowa
elewacja północna
prezbiterium
szkarpy
woluta
okno
epitafium
brama główna ogrodzenia
brama boczna
przybudówka
wnętrze
ołtarz główny
chrzcielnica
portal barokowy zakrystii
plebania
wieża plebanii




sobota, 23 kwietnia 2016

Bobrek - zespół pałacowo-parkowy

Na początku XIV wieku w Bobrku ( powiat oświęcimski, gmina Chełmek) istniał zamek obronny, wzniesiony przez ród Strzałów. Przez kilka wieków zamek przechodził na własność wielu znaczących rodzin. Warownia została spalona w XVII wieku przez Szwedów i ponownie zniszczona w czasie walk konfederackich.

Około 1680 roku klucz bobrecki przeszedł na własność rodziny Wielopolskich, ale nie stanowił centrum ich dóbr.

Dopiero pod koniec XVIII wieku zdewastowanym majątkiem zajęli się; wdowa po Janie Wielopolskim Teresa oraz jej syn Ignacy Roch. Przystąpiono przede wszystkim do odbudowy zniszczonych zabudowań gospodarczych. Wzniesiono między innymi zachowany do dzisiaj spichlerz i murowany budynek czworaków. Odremontowano także częściowo zamek, przekształcając jedno z pomieszczeń w kaplicę.

Córka Ignacego Rocha wniosła majątek w Bobrku do rodziny Potulickich. Małżonkowie, prawdopodobnie między 1822 a 1848 rokiem, wznieśli obecny pałac wykorzystując fundamenty wcześniejszego zamku.

W czasie przebudowy zlikwidowano kaplicę a pałac otrzymał formę klasycystyczną. Powstała budowla murowana na planie prostokąta z ryzalitami, ozdobiona otwartymi galeriami kolumnowymi.

Po przejściu pałacu na własność kolejnej rodziny, tym razem Ogińskich, nastąpiła ponowna przebudowa obiektu. Miała ona miejsce na początku XX wieku a autorem projektu przebudowy został krakowski architekt Zygmunt Hendel. Architekt zaproponował rozwiązanie w duchu eklektyzmu i neobaroku. Od północy powstał półokrągły ryzalit z dwukondygnacyjnym salonem. W dachu umieszczono facjaty z neobarokowymi zwieńczeniami a klasycystyczne, otwarte galerie kolumnowe zamknięto przeszklonymi oknami.

Obok pałacu powstała wówczas także murowana oficyna w stylu dworkowym z kolumnowym portykiem.

Tuż przed wybuchem I wojny światowej, nastąpiła kolejna zmiana właścicieli majątku. Zostali nimi Sapiehowie. Rodzina Sapiehów także planowała przebudowę pałacu, ale w realizacji tych planów przeszkodził wybuch II wojny światowej. Ostatni właściciele majątku opuścili go tuż przed najazdem Niemców, wywożąc cenniejsze wyposażenie za granicę.

W czasie okupacji mieścił się w pałacu posterunek żandarmerii a po wojnie w wywłaszczonym budynku znalazły siedzibę m.in. szkoła i przedszkole, co nie przeszkodziło w jego stopniowej dewastacji.

W 1979 roku w zdewastowanym pałacu wybuchł pożar, który znacznie uszkodził jego bryłę.

W 1983 roku obiekt przejęła gmina a następnie sprzedała go prywatnemu inwestorowi, który częściowo zabezpieczył pałac, wznosząc nowy dach.

Od kilku lat prace w pałacu zostały jednak przerwane a obiekt ponownie niszczeje.

Pałac pierwotnie otaczał rozległy park w stylu angielskim, z okazami starych dębów. Obecnie park jest zarośnięty i zdziczały.

Ciekawostką jest, zachowany na terenie parku kamień upamiętniający jednego z koni Sapiehów o imieniu Ataman. Koń ten uratował życie brata ostatniego właściciela pałacu, Leona Sapiehę podczas wojny polsko-bolszewickiej. Kamień z wyrytym napisem umieszczono na miejscu, gdzie zwierzę padło ze starości.


widok ogólny
zdjęcie archiwalne - Fotopolska
panorama
pałac i oficyna
widok na elewację północną
elewacja północna
półokrągły ryzalit
kolumnada
facjata
oficyna
fragment parku
detal architektoniczny w parku
ścieżka w parku

poniedziałek, 18 kwietnia 2016

Niepołomice - kościół Dziesięciu Tysięcy Męczenników

Najstarszą budowlą Niepołomic ( powiat wielicki, gmina Niepołomice) jest kościół farny.

Wzniesiono go w latach 1350-1358 jako fundację króla Kazimierza Wielkiego.

Kościół, pierwotnie był budowlą gotycką, dwunawową, w typie hali, podobnie jak inne kościoły fundacji króla ( Wiślica, Stopnica). Później był jednak wielokrotnie przebudowywany.

Obecnie jest to jednonawowa świątynia z wielobocznie zamkniętym prezbiterium.

Prezbiterium wraz z przylegającą do niego od północy zakrystią to najstarsze części kościoła. Nakryto je sklepieniami krzyżowo-żebrowymi ze zwornikami w tym jeden jest gmerkiem kamieniarza. Ściany wewnętrzne prezbiterium zdobi, częściowo zachowana, gotycka polichromia. We wnętrzu starej zakrystii zachowała się polichromia fundacji Elżbiety Łokietkówny wykonana, prawdopodobnie, przez artystów włoskich około 1370 roku.

Z czasów gotyckich przetrwały także; fragment witraża w oknie prezbiterium a także antepedium ołtarzowe znajdujące się obecnie w jednym z ołtarzy bocznych oraz portal z prezbiterium do starej zakrystii.

W 1596 roku, od strony południowej kościoła dobudowana została, z inicjatywy Jana Branickiego, kaplica grobowa rodziców fundatora. Kaplica swoją architekturą nawiązuje do kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu i należy do typu kaplic kopułowych. Zaprojektował ją włoski architekt Santi Gucci a wykonał jego warsztat. Wewnątrz zwraca uwagę bogaty wystój z dominującym elementem jakim jest z nagrobkiem Katarzyny i Grzegorza Branickich z klęczącymi postaciami zmarłych. 

Na ścianie wschodniej kaplicy, zasłonięty przez ołtarz, znajduje się kamienny nagrobek Jana Czuryły, zmarłego w dzieciństwie syna starosty niepołomickiego. Nagrobek jest starszy od kaplicy.

Pierwotnie w kaplicy Branickich znajdowała się późnorenesansowa kamienna chrzcielnica. Jednak z czasem przeniesiono ja do prezbiterium i umieszczono w barokowej obudowie architektonicznej.

W XVII wieku do nawy kościoła od strony północnej dobudowano kaplicę św. Boromeusza, fundacji wojewody krakowskiego Stanisława Lubomirskiego. Jednocześnie wzniesiono od południa zakrystię. W obu wnętrzach zachowały się stiuki pochodzące z warsztatu włoskiego sztukatora Giovanni Falconiego.

Gruntowna przebudowa kościoła pod koniec XVII wieku, nadała świątyni charakter barokowy.

Kolejne zmiany zaznaczyły się głównie w wystroju świątyni. W XIX i XX wieku powstały  m.in. stiuki nawy oraz polichromia, wzorowana na dekoracji Kościoła Mariackiego w Krakowie.

W 1837 roku wzniesiono obok kościoła murowaną dzwonnicę.

Na murze prezbiterium, od północy, można zauważyć tzw. ossuarium w postaci oszklonej gablotki z umieszczonymi we wnętrzu kośćmi i czaszkami ludzkimi. Ma ono przypominać o istnieniu dawnego przykościelnego cmentarza. 

Na zewnętrznej ścianie prezbiterium widoczna jest płaskorzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego. Jest to pozostałość XVII - wiecznego epitafium.

Świątynie otacza murowane ogrodzenie z późnorenesansową bramką, prawdopodobnie projektu Santi Gucciego.

widok ogólny

zdjęcie archiwalne - Fotopolska

zdjęcie archiwalne - zbiory NAC

panorama

prezbiterium i kaplica Ogrojcowa

widok na fasadę

fasada

portal wejściowy

kaplica Branickich

kaplica Lubomirskich

herb Lubomirskich

stara zakrystia

okno manierystyczne

wnętrze

ołtarz główny

sklepienie prezbiterium

zwornik-gmerk

fragment gotyckiego witraża

pozostałości polichromii w prezbiterium

chrzcielnica

czasza chrzcielnicy

obudowa chrzcielnicy

stalle

manierystyczny portal

widok na chór

ołtarz boczny

gotyckie antepedium

krucyfiks

portal do starej zakrystii

wnętrze starej zakrystii

skepienie

służka

pozostałości polichromii

postacie świętych dziewic

postać kobieca

fragment polichromii

lawaterz

portal do kaplicy Branickich

wnętrze kaplicy

kopuła
nagrobek

część główna nagrobka

zwieńczenie

postać Grzegorza Branickiego

postać Katarzyny Branickiej


detal

fragment polichromii

nagrobek dziecięcy- zdjęcie z www.sdm.upjp2.edu.pl

wnętrze kaplicy Lubomirskich

fragment dekoracji

stiuki

ossuarium

płaskorzeźba - fragment dawnego epitafium

widok na dzwonnicę

dzwonnica

manierystyczna bramka ogrodzenia

zwieńczenie bramki