Budynek wzniesiony został w latach
1783-1786 na polecenie księżnej Izabeli Lubomirskiej. Jego projektantem był
architekt Szczepan Humbert. Pałacyk stanowił centralny punkt całego założenia
uzdrowiskowego. Pełnił rolę miejsca zabaw i spotkań dla kuracjuszy. Dlatego
nazywano go także Salonem.
Jest to klasycystyczna budowla
murowana, piętrowa, wzniesiona na planie prostokąta z wyraźnymi ryzalitami od
frontu i płytkimi od strony ogrodu. Pierwotnie na każdej kondygnacji znajdowała
się wielka sala do zabaw a po bokach pokoje bilardowe i bufetowe. Wnętrza, w
przeciwieństwie do oszczędnych zdobień elewacji, odznaczały się bogatym wystrojem
złożonym ze sztukaterii oraz portretów rodziny Lubomirskich i Tęczyńskich.
Pod koniec XIX wieku budynek
został zaadoptowany na pomieszczenia biurowe administracji dóbr Potockich,
ówczesnych właścicieli miejscowości. Podczas tej adaptacji został zniszczony
pierwotny, bogaty wystrój wnętrz.
Po wojnie w pomieszczeniach
pałacyku znalazła siedzibę szkoła podstawowa i Powiatowy Urząd Pracy. Obecnie w
pałacyku działa Centrum Kultury i Sportu oraz galeria wystawiennicza.
Po przekazaniu przez miasto wielu
obiektów rodzinie Potockich, jako dawnym właścicielom, pałacyk pozostał w
rękach gminy jako „ zabezpieczenie” roszczeń miasta wobec Potockich.
 |
| widok ogólny |
 |
| fasada |
 |
| elewacja boczna |
 |
| elewacja tylna |
 |
| okno |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.