sobota, 30 września 2017

Nowy Sącz - kościół św. Rocha

W Dąbrówce, dzielnicy Nowego Sącza ( powiat nowosądecki gmina Nowy Sącz), można zobaczyć skromną drewnianą świątynię otoczoną cmentarzem. Wzniesiono ją staraniem zakonu norbertanów z Nowego Sącza w latach 1595-1608 na miejscu wcześniejszego, również drewnianego kościoła, ufundowanego, jak głosi tradycja, przez króla Władysława Jagiełłę w 1410 roku, w podzięce za zwycięstwo pod Grunwaldem.

Jest to budowla jednonawowa o konstrukcji zrębowej wykonana z drewna modrzewiowego, orientowana. Nawa przechodzi w węższe prostokątne prezbiterium do którego przylega zakrystia. Nawę poprzedzała dawniej wieża, obecnie przebudowana ( początek XX wieku) na kwadratową kruchtę zwieńczoną niską ośmioboczną wieżyczką.

Wnętrze świątyni pokryte jest stropem kasetonowym z późnorenesansową polichromią z XVII wieku. Większość wyposażenia pochodzi z XVII i XVIII wieku.


widok ogólny
panorama
widok na wieżę
fasada
kruchta z wieżyczką
widok od prezbiterium
wieżyczka
wejście
okno prezbiterium

poniedziałek, 25 września 2017

Ojców - ruiny zamku

Jedną z warowni na tzw. szlaku „ Orlich Gniazd”, jest znajdujący się we wsi Ojców ( powiat krakowski, gmina Skała) zamek, a właściwie jego pozostałości. Warownia wzniesiona została w połowie XIV wieku przez Kazimierza Wielkiego, prawdopodobnie na miejscu wcześniejszego założenia obronnego, pochodzącego z XIII wieku.

Obok funkcji obronnych zamek strzegł także bezpieczeństwa pobliskiego szlaku handlowego z Krakowa na Śląsk.

Od około 1400 roku zamkiem zarządzał Jan z Korzkwi, jego pierwszy starosta. Odtąd warownia pozostawała pod zarządem starostów jako zastaw długów królewskich. W XVI wieku, dzięki królowej Bonie, zamek powrócił na krótko pod zarząd królewski.

Na początku XVII wieku warownia była już w bardzo złym stanie i ówcześni starostowie Korycińscy zlecili jej remont oraz rozbudowę. Powstała wówczas barokowa część mieszkalna z kaplicą. W czasie Potopu zamek służył Szwedom jako skład broni i żywności, ale i tak uległ uszkodzeniom, które z czasem naprawiono.

Mimo, że warownia przez wieki przechodziła z rąk do rąk zachowała się do końca XVIII  wieku w dobrym stanie i była zamieszkała. W 1787 roku Teofil Załuski, ówczesny właściciel, przyjmował nawet w zamku króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Jednak po ostatnim rozbiorze Polski zamek szybko uległ dewastacji i został opuszczony w 1802 roku. W 1829 roku sprzedano go na licytacji Konstantemu Wolickiemu, znanemu w okolicy „ przedsiębiorcy”. Niestety nowy właściciel rozebrał chylącą się do ruiny budowlę pozostawiając jedynie wieżę, bramę wjazdową i część murów a pozyskany w ten sposób budulec wykorzystał do innych swoich realizacji. Ostatnią przed wojną właścicielką zamku była Maria Ludwika Czartoryska, która znacznie przyczyniła się do zabezpieczenia ruin.

Po wojnie przeprowadzono kompleksowy remont ruin zamku i udostępniono obiekt dla turystów.

Zamek został wzniesiony z wapienia na wzgórzu nad doliną Prądnika. Pierwotnie posiadał wieloboczną wieżę, mur obwodowy i dziedziniec wewnętrzny. Wjazd do warowni znajdował się od strony zachodniej i prowadził do wieży bramnej  przez drewniany most zwodzony, umieszczony nad fosą. We wschodniej części dziedzińca usytuowano murowany dom mieszkalny z narożnymi basztami.

Do czasów obecnych zachowała się ostrołukowa brama wjazdowa z izbą straży na piętrze, resztki murów obronnych oraz  studnia ( częściowo zasypana) a także pozostałości barokowego budynku mieszkalnego.

Jako ciekawostkę warto dodać, że według tradycji fundator zamku Kazimierz Wielki nazwał warownię w Ojcowie „Ociec u Skały”, na pamiątkę tułaczki swojego ojca, Władysława Łokietka po okolicznych terenach. Stąd z czasem miejscowość została nazwana Ojcowem.

widok ogólny
panorama
zdj ecie archiwalne - zbiory NAC
wieża - zdjęcie archiwalne- zbiory NAC
brama- zdjęcie archiwalne - zbiory NAC
widok na zamek
wjazd
brama wjazdowa
wnęka w bramie
brama - elewacja boczna
pozostałości umocnień

środa, 20 września 2017

Raciborowice - kościół św. Małgorzaty

Jednym z kościołów ufundowanych przez Jana Długosza jest gotycki kościół w Raciborowicach ( powiat krakowski, gmina Michałowice). Prace nad jego wznoszeniem rozpoczął jednak w 1460 roku znany kaznodzieja Paweł z Zatora. Jan Długosz kontynuował budowę, którą zakończono w roku 1476. W efekcie powstała świątynia ceglana, jednonawowa kryta obecnie stropem z prezbiterium zakończonym ścianą prostą i nakrytym sklepieniem krzyżowo-żebrowym z herbami w zwornikach. Do prezbiterium przylega niewielka zakrystia a do nawy od południa kruchta. Kościół jest oszkarpowany i ozdobiony kamiennym detalem. Świątynia reprezentuje typ tak zwanego gotyku nadwiślańskiego.

Na uwagę zasługują portale kamienne. Główne wejście ozdabia ostrołukowy portal schodkowy z herbem „Wieniawa” Jana Długosza. Drugi portal znajduje się przy kruchcie południowej i także zdobi go herb Wieniawa. W kruchcie nad wejściem znajduje się tablica fundacyjna z 1476 roku z postacią patronki kościoła a na zewnętrznej ścianie kruchty tablica z napisem. Nad portalem zwraca uwagę także zawieszony " tajemniczy " fragment kości. We wnętrzu kruchty zamontowano płytę nagrobną księdza Brzostowskiego z XVI wieku.

We wnętrzu świątyni zachowały się fragmenty późnorenesansowej polichromii z początku XVII wieku ze scenami pasyjnymi oraz zabytkowe epitafia i konfesjonały.

Obok kościoła stoi  dzwonnica, której  przyziemie z kamiennym portalem pochodzi z XV wieku a cześć drewniana z izbicą z wieku XIX .

widok ogólny
panorama
widok od wschodu
prezbiterium
fasada
portal " długoszowski"
herb "Wieniawa"
portal kruchty
portal kruchty - archiwalne
zwieńczenie portalu z motywem "sznurowym"
tablica fundacyjna
postać patronki kościoła
tablica inkrypcyjna
gzymsy 
wnętrze
sklepienie prezbiterium
sklepienie kruchty
polichrormia
fragment polichromii
płyta nagrobna i kropielnica
dzwonnica
zwieńczenie dzwonnicy
okna części murowanej dzwonnicy


piątek, 15 września 2017

Powroźnik - cerkiew św. Jakuba Młodszego Apostoła

Cerkiew w Powroźniku ( powiat nowosądecki, gmina Muszyna) uchodzi za jedną z najstarszych drewnianych cerkwi łemkowskich na Podkarpaciu.

Została wzniesiona około roku 1600, ale była kilkukrotnie rozbudowywana. Istnieje pogląd, że najstarszą częścią budowli była zakrystia, powstała po przekształceniu dawnej kaplicy z połowy XVI wieku. Cerkiew jest orientowana w konstrukcji zrębowej i ma tradycyjny podział trójdzielny. Składa się z nawy, babińca i prezbiterium. W 1643 roku nad babińcem nadbudowano kaplicę. W 1778 roku do nawy dostawiono wieżę z izbicą, poprzedzoną przedsionkiem. W latach 1813-1814 cerkiew przesunięto na obecne miejsce ze względu na zagrożenie wylewami pobliskiego potoku Muszynka. W czasie tej przeprowadzki dobudowano nowe prezbiterium zakończone ścianą prostą a stare prezbiterium zamieniono na zakrystię. Nad nawą, prezbiterium i wieżą wznoszą się baniaste hełmy z krzyżami.

Nawę nakrywa dach namiotowy łamany uskokowo. Ściany i dachy pokrywa gont.

Wewnątrz nawa nakryta jest kopułą namiotową, babiniec płaskim stropem a prezbiterium stropem płaskim z fasetą. Na ścianach dawnego prezbiterium a obecnie zakrystii zachowała się polichromia z początku XVII wieku. Prezbiterium zdobi ikonostas z połowy XVIII wieku ( niekompletny i przycięty). Do cennych elementów wyposażenia należą ikony z XVII wieku oraz dzwon a także malowana ambona barokowa z około 1700 roku..

Cerkiew otoczona jest kamiennym murem z daszkiem gontowym.

Od roku 1951, po wysiedleniu miejscowej ludności w ramach „Akcji Wisła”, cerkiew została przejęta przez kościół łaciński i pełni obecnie rolę kościoła katolickiego.

W 2013 roku cerkiew została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

widok ogólny
zdjęcie archiwalne - Fotopolska

panorama - zdjęcie archiwalne
widok od prezbiterium

zakrystia- fragment dawnej cerkwi

zdjęcie - CBN Polona

widok na fasadę

fasada

wieża

izbica wieży

dachy

wnętrze

ikonostas
fragment ikonostasu
Carskie Wrota

ikony

ikona św. Aarona

Pieta

Sąd Ostateczny

polichromia zakrystii

fragment polichromii

chór

krucyfiks

ambona

ołtarz boczny

kropielnica